Cadence of Hyrule Przegląd

W branży gier wideo, jedne z najbardziej udanych gier ugruntowały swoją pozycję jako całościowa franszyza. A te franczyzy obejmują lata, czasami nawet dziesięciolecia, poprzez wiele platform i różnych stylów gry. Franczyza może rozpocząć się jako prosta gra platformowa, i przekształcić się w grę wyścigową, grę walki, grę RPG, i tak dalej. To właśnie ta zdolność adaptacji i różnorodność sprawia, że franczyza gier przetrwa wiele lat i dotrze do różnych pokoleń graczy w swoim życiu.

Jedna firma, która jest znana z długoletniej franczyzy jest Nintendo. Firma ta powstała z popiołów wielkiej katastrofy gry wideo w latach 80-tych. Od tego czasu zrodziła kilka najwyżej cenionych franczyzy gier wideo, w tym franczyzę Super Mario, franczyzę Donkey Kong i bardzo popularne Legenda Zelda franczyzy.

Istnieje prawie dwadzieścia gier Legend of Zelda wykonanych od czasu, gdy pierwsza została wydana trzy dekady temu. Ale to są tylko “główne” gry. Kilka “drobnych” gier robi sobie przerwę od oryginalnej formuły. Zapewniają one jeszcze większą różnorodność rozgrywki dla różnych rodzajów fanów. Nie znaczy to, że unikalna receptura nie zmieniła się ani nie ewoluowała, bo tak było. Ale drobne gry są drogami, które pozwalają twórcom eksperymentować z różnymi pomysłami, które zapewniają wiele godzin radości dla graczy wszelkiego rodzaju.

Najnowsza rata w tych drobnych Legenda z Zelda gry, które oderwać się od formuły jest Cadence of Hyrule. Ta gra, która jest czymś podobnym do skrzydełek kurczaka z gorzkiej czekolady (gdzie dwa różne smaki, które są różne mieszanki bardzo dobrze), jest zabawne doświadczenie gry. Jeśli jesteś fanem obu RPG-ów akcji i poruszasz się do pulsujących sercem bitów dobrych piosenek, to ta gra jest idealna dla Ciebie.

Ale zanim zanurkujemy w prawo do tego, co Cadence Of Hyrule jest, po pierwsze weźmy podróż w tył alei pamięci, aby wiedzieć więcej o franczyzy, która zrodziła to naprawdę wyjątkowe doświadczenie gry.

History Of The Legend of Zelda Franchise

Legenda gier Zelda obraca się wokół tytułowej Księżniczki Zeldy, jednej z centralnych postaci w grze ustawionej w fikcyjnym królestwie fantasy Hyrule. Jest to powszechne błędne przekonanie, że główna postać grywalna nazywa się Zelda, wiele do radości fanów, a nawet twórców. Główną postacią grywalną jest, w rzeczywistości, Link, popularny bohater ubrany na zielono i który posiada różne bronie w całej grze. On walczy na dobre i sprawiedliwość na całej ziemi i stara się pokonać głównego bohatera serii gier, Ganondorf, podstępny ciemny pan, który chce podbić wszystko. Każdy z tych trzech głównych bohaterów posiada kawałek Triforce, potężnego artefaktu, który nosi w sobie cnoty trzech bogiń, które stworzyły ten świat. Księżniczka Zelda posiada Triforce Mądrości, Link używa Triforce of Courage, a Ganondorf posiada Triforce of Power. Kiedy wszystkie elementy Triforce połączyć w doskonałej równowadze, Triforce udzieli życzenie posiadaczowi.

Backstory brzmi jak prosty, który jest przeznaczony bardziej jak historia dla dzieci niż serii gier wideo. A ty będziesz miał rację. To dlatego, że twórca serii, Shigeru Miyamoto, został zainspirowany wspomnieniami z dzieciństwa, odkrywając wzgórza, lasy i jaskinie swojej rodzinnej Japonii. Jednym z kluczowych elementów tego dzieciństwa było odkrycie jaskini w środku lasu. Podczas gdy większość dzieci mogła zawrócić, Shigeru dzielnie wszedł z latarnią dla światła. Okazała się ona punktem zwrotnym dla legendy gry wideo i stała się trampoliną dla całej serii Zelda.

Shigeru Miyamoto podobno znalazł nazwisko żony F. Scotta Fitzgeralda, Zeldy, przyjemnie brzmiące nazwisko. To dlatego nazwał swoją serię gier i tytułową postać po niej. Link, główny bohater, został zainspirowany zarówno przez Piotrusia Pana i Dzwoneczek, a jego broń, Mistrz Miecza, został zainspirowany przez Excalibur.

Pomimo prostego charakteru głównego lore, liczne złożone odrosty i boczne historie dla każdej głównej gry, która przyszła po pierwszej. Podczas gdy linia czasowa tworzenia gier jest dość wyraźna, linia czasowa opowieści o samych grach jest dość skomplikowana.

Poniżej zajmiemy się linią czasową głównych gier, a nie linią czasową in-lore gier.

1. The Legend of Zelda (1986) – jest to gra, która ustawia franczyzę na ścieżce wielkości. Główne elementy franczyzy, które istnieją do dziś, w takiej czy innej formie, zostały ustalone tutaj: główne postacie, lore, i akcji. Rozgrywka tego dziadka gry jest taka jak w grze 2D z “napowietrznym” punktem widzenia, gdzie na każdym ekranie można zobaczyć duży fragment świata gry. Połączenie łamigłówek, akcji hack-and-slash i żywej palety kolorów wyznacza standard, który zostanie skopiowany przez wiele innych gier.
2. The Adventure of Link (1987) – tylko druga gra w serii i już ta gra próbował oderwać się od ustalonej formuły. Podczas gdy nadal kontrolować Link i nawet mają doświadczenie action-RPG, to przeniósł się z głowicy POV i używane boczne przewijania jeden. Jest to teraz głównie 2D, niemalże platforma typu gry, która jest mniej eksploracji i dużo więcej akcji i walki. Element RPG zwiększył się również dzięki wykorzystaniu punktów doświadczenia w celu zwiększenia potencji umiejętności. I Link może teraz również rzucać zaklęcia przez tę grę. Pomimo odważnego zerwania z formułą, żadna inna gra Legend of Zelda nie skopiowała już stylu side-scrolling.
3. Link do przeszłości (1991) – Trzecia gra z serii zadebiutowała na konsoli, która miałaby zastąpić Nintendo Entertainment System: Super Nintendo Entertainment System lub SNES. A Link to the Past wrócił do stylu pierwszej gry, teraz zaktualizowanej o 16-bitową grafikę, dźwięki i muzykę. Ale zrobił więcej niż tylko przerobił lub przerobił grę. W prawdziwie innowacyjny sposób, gra dodała nową funkcję, która stała się podstawą dla innych gier z tej serii: równoległe wymiary. W grze A Link to the Past, bohater musi przenieść się między światem ciemnym a jasnym. Ma on pokonać antagonistę, Ganona.
4. Przebudzenie Linka (1993) – Ta gra jest znacząca z kilku powodów i ponownie pokazuje ryzyka, które twórcy gier są skłonni podjąć do innowacji. Po pierwsze, Przebudzenie Link’s jest pierwszą grą na ręcznym systemie, Nintendo Gameboy. Po drugie, gra nie jest ustawiona w Hyrule, gdzie miały miejsce trzy ostatnie gry. I na koniec, po raz pierwszy nie pojawił się tytularny Zelda. Niemniej jednak, Przebudzenie w Link’s zapewniło mu miejsce w historii jako jednej z najbardziej ukochanych wczesnych gier ręcznych, jakie powstały.

The Faces of Evil and The Wand of Gamelon (1993) – Podczas gdy seria nabierała tempa w tym momencie i ustanowienie się jako prawdziwa franczyza, to nie było bez jego wad i niedociągnięć. Ta para gier jako pierwsza pojawiła się na systemie non-Nintendo, a pierwsza nie na kartridżach. To właśnie tam umieszczono tę parę gier, a konkretnie płytę CD-i Philipsa, w technologii “budding CD-ROM”. Teoretycznie, powinna była ona zaowocować nowatorską grą, z systemem zdolnym do odtwarzania animowanych filmów, głosów i nie tylko. Ale zawiodła na wszystkich frontach, a wielu fanów uważa to za najniższy punkt serii.

5. Ocarina of Time (1998) – Uważany przez wielu za być może najlepszą grę w całej serii, nawet po dwóch dekadach, Ocarina of Time ustawić nowy złoty standard dla Legendy Zelda. I choć najnowsza gra, Breath of the Wild (dojdziemy do tego później) jest prawdziwym pretendentem, a może następcą do tytułu “The Best”, Ocarina of Time’s pozostanie na szczycie wielu starszych list fanów. Gra jako pierwsza weszła do świata 3D, i to w najlepszy sposób. Uznawana jest za jedną z pierwszych trójwymiarowych gier open-world, jakie kiedykolwiek powstały i zanurzyły gracza w rozległym świecie Hyrule. Ale Ocarina of Time jest nie tylko uważana za najlepszą Legendę Zeldy, ale jest również jedną z najlepszych gier, jakie kiedykolwiek powstały, kropka. I to wpłynęło na 3D gry przygodowe przez lata.
6. Maska Majora (2000) – Osiągając taki szczyt jak Ocarina of Time, dip na pewno się zdarzy. I tak się stało z bezpośrednią kontynuacją, Maską Majory. Chociaż nie jest to porażka lub całkowite rozczarowanie dla fanów, wielu z nich poczuło się krótkotrwałych zmian z mniejszym zakresem gry i prawdopodobnie powtarzające się rozgrywki. Jest to kolejna gra, która nie była ustawiona w Hyrule, a zamiast tego zdecydowała się na świat równoległy zwany Termina. Jednak mimo spowolnienia gospodarczego ze strony Ocarina of Time, Majora’s Mask kontynuowała tradycję innowacji. W tej grze, Link jest zmuszony do ponownego przeżycia tych samych trzech dni. Z biegiem lat, zyskał trakcję, a nawet silne poparcie dla konkretnego zestawu fanów.
7. Oracle of Seasons/Ages (2001) – Nie, to nie są dwa tytuły zastępcze dla tej samej gry. Są to dwie gry, wydane w tandemie dla Nintendo handheld w tym czasie, Game Boy Color. Ponownie, kontynuując swoją tradycję innowacji, Oracle of Seasons i Oracle of Ages mają jedną połączoną historię obejmującą obie gry, które można w pełni zrozumieć tylko wtedy, gdy grasz w obie gry. Pamiętasz koncepcję równoległych światów wprowadzoną w A Link to the Past i kontynuowaną w kolejnych grach? Cóż, ta para gier miała symulować tę ideę. Niektórzy uważają, że dwie gry opowiadają tylko jedną połączoną historię, dochodząc do wniosku, że jest to chwyt gotówkowy. Ale to był tylko Nintendo idące dodatkową milę dla swojej koncepcji.
8. Link do przeszłości/cztery miecze (2004) – Klasyk SNES został przeniesiony do next-gen handheld of the time, Game Boy Advance, ale z twistem: tryb bonusowy zwany Four Swords. W nim, do czterech osób może kontrolować inny “Link” każdy i może grać wspólnie w grze. To był tak udany hit, że rozszerzyli grę do głównej konsoli w tamtych czasach, Gamecube, jak Four Swords Adventures później w roku.
9. The Wind Waker (2002) – Myślę, że do tej pory, to nie byłoby zaskoczeniem, aby zdać sobie sprawę, że następna gra będzie ponownie spróbować wcisnąć kopertę w innym kierunku, zamiast budować na szczycie poprzedniego. The Wind Waker, pierwszy tytuł Gamecube Legend of Zelda, znany jest przede wszystkim z wykorzystania grafiki w cieniu celtyckim. Dzięki temu gra wygląda bardzo podobnie do kreskówki 2D, nawet jeśli w swej istocie jest grą 3D. Była to wówczas gra dzielna, tym bardziej, że nie wszyscy byli zadowoleni z nowego stylu sztuki. I choć technicznie gra odbywała się w Hyrule, nie znajdowała się na żadnej masywnej masie lądu. Zamiast tego, Link musiał podróżować po rozległych morzach na łodzi. To był dość dziki pomysł jak na tamte czasy, ale jeśli jesteście oboje fanami Legendy o Zeldzie i piratach, to ta gra jest idealna.
10. The Minish Cap (2004) – Po raz kolejny, kreatywne umysły za Legenda z Zeldy gry wzięły inny kierunek w tym tytule Boy Advance gry. Wiele z tych gier wcześniej, i od tego czasu, pokazał Hyrule’a ogromny świat gór, lasów, rzek i pól. The Minish Cap idzie dokładnie na odwrót. Dzięki tytułowej Minish Cap, Link skurczył się do wielkości mrówki i kontynuuje odkrywanie miniaturowego ukrytego świata Hyrule’a.
11. Twilight Princess (2006) – W innej zmianie w stylu sztuki i ogólny kierunek, Twilight Princess dostał ciemne i poważne traktowanie pod względem wizualnym i rozgrywki. Nawet w teorii, zajęło to dosłownie mroczną kolejkę, z jeszcze jednym nowym równoległym światem: mrocznym królestwem Twilight. Ale na tym nie poprzestała innowacja gry. Być może najbardziej znaczącym wkładem do tej serii jest wykorzystanie nowo wprowadzonych na rynek kontrolerów ruchu Nintendo Wii. Chociaż nie wykorzystał go w sposób, myślałeś, że będzie (co się stanie w nadchodzącym Skyward Sword) Twilight Princess oznaczało pierwszy krok w następnym okresie ewolucji serii.
12. Widmowe klepsydry/Ślady duchów (2007, 2009) – Podczas gdy są to dwie oddzielne gry, i po raz kolejny w nowym handheld w tym czasie, Nintendo DS, stawiamy zarówno jako jeden wpis na tej liście po prostu dlatego, że mechanika są bardzo podobne. Z punktu widzenia innowacji, w grach wykorzystano drugi ekran DS, a kluczową funkcją w obu grach jest używanie trzpienia do rysowania ścieżek. W przypadku klepsydry Fantom, do rysowania ścieżek dla łodzi. Dla Śladów Ducha, jest to pociąg. Chociaż oferuje on kilka nowych funkcji, to jednak dopiero w następnej grze nastąpi kolejny wielki skok w grze.
13. Skyward Sword (2011) – Zawsze szukając przesunąć granice i koncepcji gry, Nintendo wreszcie osiągnął ogromny krok naprzód w kontroli ruchu z Skyward Sword. Biorąc to, co Twilight Princess zaczął do zupełnie nowego poziomu, ta gra oferuje ogromny fantasy dla każdego fana Link (lub dowolny fan dowolnego bohatera władającego mieczem): zdolność do “miecza swing” w walce za pomocą Wii MotionPlus. Chociaż jest to gra Legenda Zeldy, to nie jest zrobione tak, jak myślisz: walka jest jak puzzle, i trzeba zrobić ruch miecza w krytycznych momentach, aby zdjąć z siebie przeciwników. I oczywiście, ruchy miecza są również wykorzystywane do rozwiązywania zagadek.
14. A Link Between Worlds (2013) – Wierzcie lub nie, to jest następca A Link do przeszłości. Gra wykonana 20 lat wcześniej! (Tak, wiemy, linia czasu gry jest mylące.) Wykonane dla 3DS, jego innowacja była niewielka w najlepszym razie, tylko pozwalając Link się dwuwymiarowy obraz, aby zakradać się wokół ścian i narożników, i oczywiście, rozwiązać zagadki.
15. Oddech Dzikiego (2017) – Najnowsza rata w tej fantastycznej serii gier, Breath of the Wild, został uruchomiony wraz z najnowocześniejszym przełącznikiem Nintendo. Gra jest główną innowacją? Wszystko. Z ogromnej otwartej przestrzeni, intensywny i wciągający system walki i wytrwały system fizyki, który pozwala być bardzo twórczy w rozwiązywaniu zagadek i rozwiązywania problemów. Realizm jest również cranked do 11. Gra ma broń łamania; materiały, z których wykonany jest Twój sprzęt może mieć wpływ na to, jak środowisko reaguje na Ciebie (jak metalowe obiekty przyciągające piorun w czasie silnej ulewy i noszenie niewłaściwego rodzaju odzieży w zależności od środowiska powodując szkody) i więcej. Ale być może jego najbardziej wyraźną cechą jest nieliniowa eksploracja otwartego świata. W momencie, gdy rodzisz się w świecie, możesz iść wszędzie i robić prawie wszystko. Jest to następca korony “Najlepszej Legendy Zeldy Game” Ocarina of Time i ustawił poprzeczkę znacznie wyżej dla przyszłych rat.

Są to główne Legenda gry Zelda. Jak widać, jest dość dużo niesamowitych tytułów w tej ogromnej serii. Więc, gdzie pasuje Cadence of Hyrule?

Co to jest Cadence of Hyrule?

Jak już wspomniano wcześniej, pośród wielu znaczących gier w Legendzie Zelda franczyzy jest duża liczba off shoot gry noszące nazwę serii. Legenda of Zelda: Cadence of Hyrule jest jedną z takich gier. I choć rzadko można się spodziewać, że gra typu off shoot znajdzie się w czołówce najlepszych gier Legend of Zelda, to ta właśnie jest. I to nawet nie jest zrobione przez Nintendo!

Wielu fanów uwielbia jego dziwaczny nowy styl gry, który opiera się mocno na muzyce i bije, dając nową Legendę Zelda doświadczenie gry, w przeciwieństwie do wielu gier z tej serii.

Cadence of Hyrule jest Legend of Zelda gry, która wykorzystuje styl gry i mechanikę innej gry o nazwie Crypt of the Necrodancer. Crypt of the Necrodancer to gra indie wykonana przez Brace Yourself Games i jest gra łotrówka/dungeon crawler. Roguelike gry to gry, które mają proceduralnie generowane, randomizowane obszary. To sprawia, że gra typu roguelike ma prawie nieograniczoną powtarzalność. To dlatego, że każdy obszar jest unikalny i zawsze będzie oferował nowe doznania. Gry Roguelike istnieją od lat 80-tych, sławne dzięki grze Rogue (stąd nazwa.) Ale to nie jest to, co sprawiło, że Crypt of the Necrodancer znany, a na pewno nie jest to, co sprawia, że Cadence of Hyrule unikalny i zabawny do gry.

Zobacz, Cadence of Hyrule, jak Krypta Necrodancer, to gra przygodowa oparta na rytmie. Co to oznacza? Kontrola gry zależy od rytmu muzyki! Twoja zdolność do poruszania się, twoja zdolność do walki, wszystko zależy od rytmu odtwarzanej obecnie piosenki. Jeśli nadal jest to trudne i mylące do zrozumienia, nie martw się. To jest łatwe do zrozumienia.

W większości gier Legend of Zelda, kontrole są wolne. Oznacza to, że jeśli w określonym momencie, chcesz przejść w dół, w górę, huśtać mieczem, lub cokolwiek, można to zrobić bez żadnych ograniczeń. Jednak w grach opartych na rytmie, nie można tego zrobić. Jedno uderzenie to jedna akcja, a ty musisz zdążyć na nią, aby stworzyć sekwencję, która da ci pożądany rezultat.

Na przykład, jeśli chcesz zejść w dół pięć kroków, trzeba podjąć jedną akcję każdy beat muzyki. Nie można po prostu nacisnąć na gamepadzie i oczekiwać, że Cadence przejdzie pięć kroków, jak w zwykłej grze. To brzmi wystarczająco łatwo. Ale potem wyobraź sobie, że wchodzisz do lochu i natychmiast znajdujesz się w pogoni za szkieletem pięć kafli w prawo i duchem dziewięć kafli powyżej. Ale wyjście jest cztery płytki w dół, a sześć w lewo. Jak uciekniesz? A może zdążysz zdążyć na pobicie, by walczyć z wrogami jeden po drugim?

Brzmi intrygująco? To dlatego, że jest, i to jest wyjątkowa Legenda Zelda gry, która kontynuuje tradycję innowacji systemów gier! Kluczowe cechy kadencji Hyrule’a:

1. Gra oparta na rytmie – Centralną koncepcją Cadence of Hyrule jest gra oparta na rytmie. Jak wspomniano wcześniej, każde działanie, które podejmiesz w grze będzie zależało od rytmu muzyki. Na początku może to być dość niewybaczalne, zwłaszcza jeśli pochodzisz z gry, w której rytmy i uderzenia nie mają znaczenia, jeśli chodzi o kontrolowanie swojej postaci. Jednak to właśnie ta kluczowa, trudna cecha sprawia, że gra jest wyjątkowym doświadczeniem, którym można się cieszyć. A kiedy już się do tego przyzwyczaisz, będziesz mógł “płynąć” z grą, jej światem, a nawet jej przeciwnikami, którzy próbują cię powstrzymać. Walka jest zabawna, ale nie jest tak prosta, jak oczekiwanie, że wrogowie będą poruszać się w tym samym rytmie, co ty. Niektórzy wrogowie będą poruszać się co dwa uderzenia; niektórzy z nich będą pomijać uderzenie w swoim wzorze, lista będzie się powtarzać. Ustalenie rytmu przeciwnika i wzoru jest częścią zabawy i wymaga dużej ilości strategii, zanim go zaangażujesz. Trzymanie się rytmu będzie dawało bonusy, zwiększające mnożnik ataku, jeśli trafisz w smugę i nie popełnisz błędu. Brak uderzenia zresetuje twój mnożnik, a czasami może być kosztowny w walce. To dlatego, że jeśli przegapisz rytm, może skończyć się nie ruszać, ale twoi wrogowie nadal mogą to zrobić. Z jednym wrogiem jest to całkiem proste. Teraz wyobraź sobie czterech różnych wrogów na ekranie, każdy z innym wzorem, i trzeba zsynchronizować swoje ruchy do rytmu prawidłowo poruszać i walczyć prawidłowo. To już jest dość trudne dla kogoś, kto ma dobre wyczucie rytmu. Ale co z ludźmi, którzy tego nie robią? Na szczęście Cadence of Hyrule ma tzw. “Fixed-Beat Mode”. To usuwa wymóg trzymania się podążania za rytmem. Ale to nie znaczy, że zmienia to grę w zwykłą Legendę Zeldy. Fixed-Beat sprawia, że przeciwnicy poruszają się tylko wtedy, gdy ty to robisz. To z kolei przekształca Cadence of Hyrule w inny rodzaj gry: taktykę gry. Kolejną cechą gry jest to, że jeśli grasz w trybie zwykłym, musisz tylko podążać za uderzeniem, gdy na ekranie znajdują się przeciwnicy. Więc jeśli znajdujesz się w bezpiecznym miejscu, możesz poruszać się tak szybko, jak chcesz. Rozgrywka oparta na rytmie jest trudna, ale zalecamy spróbować tego trybu przynajmniej raz, pomimo trudności. Nie ma innej takiej gry Legenda o Zeldzie!
2. Proceduralnie generowane lochy/Roguelike gameplay – Główny świat Cadence of Hyrule jest prawie dokładnie to, czego można się spodziewać po klasycznej Legendzie Zeldy gry. Kolorowy świat jest pełen różnych stworzeń, rzek, skał, lasów i tak dalej. Z każdą nową grą, świat jest trochę zamieniony, aby stworzyć świeże ogólne wrażenie. Ale to nie losowość wszechświata zwiększa powtarzalność gry do niemalże nieskończoności; to lochy. Krypty i lochy są generowane losowo. Więc za każdym razem, gdy wejdziesz do jednej z nich, nie będziesz wiedział, czego się spodziewać, a różne przejścia w tej okolicy zawsze przyniosą różne niespodzianki. Są plusy i minusy tego rodzaju systemu. Główną wadą jest fakt, że w lochach brak jest kreatywnych elementów, które posiadałby odpowiednio zaprojektowany poziom. W zwykłej grze Legenda o Zeldzie, każdy loch ma określony cel i cel końcowy. Oznacza to, że można go wykorzystać w inteligentny sposób, aby albo opowiedzieć historię, dodać tajemnicy i napięcia, i tak dalej. Główną zaletą jest jednak to, że lochy są bardzo intensywne. Nie tylko dlatego, że nie dostajesz tego samego lochu dwa razy, ale również dlatego, że ich nieprzewidywalna natura może sprawić, że walka będzie dość trudna i myląca. Łatwo jest podjąć wystarczająco dużo złych kroków, aby uwięzić się w narożniku z wieloma wrogami wokół siebie, co skutkuje insta-kill. Mówiąc o śmierci…
3. Zrównoważona trudność – Kadencja Hyrule’a jest grą pełną wyzwań. Po śmierci, tracisz wiele przedmiotów: rupiecie, łopaty, pochodnie, i tak dalej, wszystkie spadają, i trzeba kupić lub znaleźć nowe ponownie. Jest jednak srebrna podszewka. Broń i podstawowe przedmioty pozostają z tobą przez śmierć. Oznacza to, że podczas gdy trzeba zacząć od pewnego momentu od nowa, każda powtórka staje się coraz łatwiejsza do opanowania. Daje to poczucie postępu, gdy przekroczysz punkt, w którym wcześniej umarłeś. Przypomina to inną słynną franczyzę gier, która również znana jest z trudności: ZSoftware’s SoulsBornEkiro serii (połączenie Dark Souls gry, Bloodborne i Sekiro.)
4. Legenda z Zelda-style puzzle i progresji – Cadence of Hyrule może być krypta Necrodancer gry. Mimo to, zagadki, system progresji i ogólnie rzecz biorąc wszystko pozostaje wierny formule Legenda z Zelda. Dzięki dodaniu rytmicznej rozgrywki układanki zyskują dodatkową warstwę złożoności i trudności, której nie ma w żadnej innej grze Legenda of Zelda.
5. Fantastyczna muzyka – Dla gry opartej na rytmie, myślę, że muzyka odgrywa kluczową rolę w ogólnym doświadczeniu. W Cadence of Hyrule, rola muzyki idzie o krok dalej. Ponieważ muzyka nie tylko podkreśla rytm, który musi być śledzony w ruchu i walce, ale również daje bardzo nostalgiczne uczucie dla gracza. Klasyczne hity, takie jak A Link to the Past’s overworld music otrzymują ciężki keyboard, intensywny perkusyjny remix rockowy. Bębny dyktują rytm, podczas gdy klawisze syntezatorów nadają nostalgiczny klimat grom wideo z lat 80/90.

Cadence of Hyrule ma mnóstwo kluczowych funkcji, które dają mu niepowtarzalne i przyjemne doświadczenie w grach, ale istnieje również kilka rzeczy, które należy rozważyć przed podjęciem gry i rozpocząć nową podróż Hyrule.

1. Stroma krzywa uczenia się – Podczas gdy trudność jest zrównoważona i sprawiedliwa, krzywa uczenia się, aby przyzwyczaić się do gry może być dość wysoki. Jeszcze bardziej, jeśli celem jest być dość doskonałe i biegły w nim, słuchowe wejście może być łatwo przytłoczony przez wizualne. Chodzi nam o to, że oko, które musi śledzić wszystko na ekranie, może łatwo oderwać uwagę mózgu od rytmu, do katastrofalnych rezultatów. Trzymaj się jednak tego, a powinno być w porządku! Kiedy już przyzwyczaisz się do gry, to będzie podmuch do gry. A to, czego się dowiesz, to fakt, że trudność staje się częścią ogólnego doświadczenia.
2. Mała mapa i krótka gra – Świat gry, w porównaniu do tradycyjnych gier Legenda Zelda, jest mały. Szczególnie w porównaniu z nowszymi wpisami. Więc po pokonaniu krzywej uczenia się, prawdopodobnie będziesz bryza przez całą grę w godzinach popołudniowych. Ale proceduralnie generowane lochy mają na celu przezwyciężenie tego aspektu gry. Wystarczy wiedzieć, że w nowej rozgrywce dostaniesz nową serię obszarów, aby uzyskać to swędzenie i powtórzyć Cadence of Hyrule. A kiedy twoje umiejętności wzrosną, pojawi się dokuczliwe uczucie, że chcesz zobaczyć, czy możesz szybciej lub skuteczniej oczyścić grę.

Ogólnie rzecz biorąc, Cadence of Hyrule, a nie oficjalne tworzenie Nintendo, na pewno żyje do innowacyjnych sposobów Legenda Zelda franczyzy. To jest wyjątkowe w tym, że podczas gdy istnieje wiele platformówki 3D, top-down perspektywy, zabawy i dziwne ręczne Legenda z Zelda gier, jest tylko jedna gra oparta na rytmie, który zapewnia inny rodzaj wyzwania dla nowicjuszy i weteranów. Jest to gra godna tytułu Legend of Zelda.